در این تقویم نام و ترتیب ماهها، به زبان پهلوی، عبارت بود از: 1ـ فَرَوَهر (=فروردین)؛ 2ـ ارتَ وَهیشتَ (=اردیبهشت)؛ 3ـ خردات (=خرداد)؛ 4ـ تیشتَر (=تیر)؛ 5ـ اَمُردات (=اَمرداد)؛ 6 ـ شَتریوَر (=شهریور)؛ 7ـ مهر یا میتَر (=مهر)؛ 8ـ آبان (=آبان)؛ 9ـ آتور (=آذر)؛ 10ـ دَذو (=دی)؛ 11ـ وُهومَن (=بهمن)؛ 12ـ سپَندارمَت (=اسفند).

 در تقویم اوستایی، اولین روز ماه به اهورامزدا یا هورمَزد (خداوند، هستی بخش دانا) تعلّق داشت و بقیه روزهای ماه، نام یکی از «اَمشاسپندان» و «ایزدان» را بر خود داشت:

 1ـ هرمزد (اهورامزدا)؛ 2ـ بهمن؛ 3ـ اردیبهشت؛ 4ـ شهریور؛ 5ـ سپندارمَذ، 6ـ خرداد، 7ـ اَمرداد؛ 8ـ دی به آذر؛ 9ـ آذر (آتش)؛ 10ـ آبان (آب)؛ 11ـ خور (آفتاب)؛ 12ـ ماه؛ 13ـ تیر (ستاره تیر و ایزد باران)؛

 14ـ گوش (ایزد جهان، هستی و زندگی)؛ 15ـ دی به مهر؛ 16ـ مهر (ایزد دوستی و پیمان)؛ 17ـ سروش؛ 18ـ رَشن (دادگری)؛ 19ـ فروردین (فَروهر)؛ 20ـ بهرام (پیروزی)؛ 21ـ رام (خوشی)؛ 22 ـ باد؛ 23ـ دی به دین؛ 24ـ دین (وجدان، بینش درونی)؛ 25 ـ ارد (خوشبختی و دارایی)؛ 26 ـ اشتاد (راستی)؛ 27 ـ آسمان؛ 28 ـ زامیاد (زمین)؛ 29ـ مهراسفند (=گفتار نیک)؛ 30 ـ انیران (نور جاوید، فروغ و روشنایی بی پایان)؛ (ویکی پدیا، فهرست نام روزهای ماه).

 شمار اَمشاسپَندان (مهین فرشتگان ـ مقدّسهای نامیرا و جاودانه) هفت تاست که نام شش تای آنها در شمار ماههای دوازده گانه می باشند که عبارتند از: اردیبهشت، خرداد، امرداد، شهریور، بهمن (وهومن) و سپندارمذ (اسفند).

 هریک از امشاسپندان مظهر یکی از صفات اهورامزدا می باشد و به هریک از مظاهر الهی، پاسبانی و حفظ قسمتی از عالم هستی سپرده شده است تا تحت امر خالق عالم به کار پردازند. فرهنگ نویسان این واژه ها را به معنی “فرشته و مَلَک و سروش” گرفته اند («مَزدیَسنا و تأثیر آن در ادبیّات پارسی، دکتر محمد معین، از انتشارات دانشگاه تهران، ص157).

 در «یَشتها»، کهن ترین بخش «اوستا»، کتاب مقدس آیین زرتشت، که از سروده های زرتشت پیامبر است، «تیشتر یشت»، به نام ایزدبانوی باران است که زمین را باور می کند.

 به روایت افسانه های کهن آریایی در روزهای آغازین فصل بهار، نبردی سخت و سنگین میان تیشتر (ایزد بانوی باران) با «اپوشه» (دیو خشکسالی) در آسمانها آغاز می شود. این نبرد پراُفت و خیز، سرانجام در نیمروز سیزده فروردین با پیروزی تیشتر به پایان می رسد. آریاییان به شادباش این پیروزی، همگی، از خانه ها به باغ و بستانهای پیرامون شهرها و روستاها می رفتند و به جشن و شادی می پرداختند. در این جشن و گلگشت بهاری، گوسفند بریان می کردند، فدیه ایزد باران؛ سبزه نودمیده سفره نوروزی شان را، به رسم نثار به ایزدبانوی باران، به آب جاری رود می سپردند به نشان باروری و سبزی و خرّمی در سالی که در پیش داشتند.

 سبزه گره زدن، به ویژه توسط دختران دم بخت هم، یاری خواهی از ایزد باران برای ادامه نسل آریایی بود. این رسم هنوز هم در ایران ادامه دارد.

 در تمام زمانهایی که رسم سیزده به در برپا می شد، سیزده نه تنها نحس نبود بلکه به نوشته ابوریحان بیرونی در کتاب «آثارالباقیه» بسیار خجسته و مبارک هم بود و «ایرانیان قدیم بعد از دوازده روز جشن و شادی در ابتدای نوروز، در روز سیزدهم، که روزی بسیار نیک شمرده می شد، به باغ و صحرا می رفتند و با نشاط و شادمانی برای بارش باران به نیایش می پرداختند».